Bevallingsverhaal: “Mijn bevalling duurde 51 uur”

Yes, de 40 weken gepasseerd! Eigenlijk had ik verwacht dat onze zoon al in week 37 zou komen, want hij lag al weken zo diep ingedaald dat ik het gevoel had dat hij er zo uit zou vallen. Helaas maakte hij bij het passeren van week 40 nog steeds geen aanstalten om ons in levenden lijve te ontmoeten.

Als je sinds week 37 al verwacht dat het elk moment kan beginnen en de 40 weken zijn voorbij, dan duurt het wachten echt lang! Ik werd steeds chagrijniger en sliep ondertussen al weken beroerd.

De start: lichte weeën

Na 40 weken en 4 dagen werd ik ‘s ochtends om 7 uur wakker van lichte weeën. Superblij (toen nog wel) maakte ik mijn man wakker. De weeën waren nog zwak en goed op te vangen. Ze kwamen ongeveer elke 10 minuten.

Dit ging de hele dag door tot 16.00 in de middag. Toen werden ze regelmatiger en wat steviger. Ik vond het nog steeds goed te doen, maar moest ze nu wel echt wegzuchten.

We vroegen ons af of het vandaag nog ging gebeuren. Dat hij pas twee dagen later geboren zou worden, wisten we toen gelukkig nog niet. Voor we de nacht in gingen, heb ik de verloskundige gebeld om te zeggen dat het begonnen was. Dan wist ze dat we haar waarschijnlijk snel zouden gaan bellen.

19 uur na de start: heftigere weeën

Zodra we in bed lagen, werden de weeën vrij heftig en kwamen ze elke 3-4 minuten. Ik kon er niet van slapen, want elke keer als ik wegdoezelde kwam er weer één opzetten. Om 2 uur ’s nachts belden we dan toch maar de verloskundige.

Toen ze kwam en constateerde dat ik nog maar op 1 cm ontsluiting zat, was ik wel een beetje teleurgesteld. Ze zei dat de eerste fase wel lang kon duren. Nou, dan nog maar even proberen te slapen!

28 uur na de start: 1 cm ontsluiting

Dat slapen ging helaas niet, want de weeën werden steeds pijnlijker. Om 11 uur ’s ochtends kwam de verloskundige terug. Ondertussen was ik behoorlijk moe. De hele nacht niet slapen eiste zijn tol. De weeën werden steeds pittiger en ik zag er de lol totaal niet meer van in…

Toen de verloskundige om 11 uur nog steeds maar 1 cm constateerde, zakte de moed me in de schoenen. Hoe kon dat na al die uren van weeën? Ik was tenslotte sinds de eerste wee al 28 uur bezig! Teleurgesteld pufte ik de weeën weer weg…

Nadat de verloskundige weg was, kwam ik in een weeënstorm terecht. Ik kon ze staand, liggend en zittend nauwelijks meer wegpuffen.

32 uur na de start: NU bellen

Om 15:00 uur zei ik tegen mijn man dat hij NU de verloskundige moest bellen. Ik dacht dat het op dat moment echt opschoot en ik wilde weten dat ik dit niet voor niks deed. Het schoot tenslotte al die tijd al niet op met de ontsluiting.

Om 16:00 uur was de verloskundige terug. Ze zag toen ze binnenkwam meteen hoe ik er aan toe was. Terwijl ze voelde zei ze dat dit goeie en stevige weeën waren voor de laatste fase. Heel even was ik blij! Maar toen kwam de conclusie dat ik nog maar op 2 cm ontsluiting zat. Dit klopte niet, mijn weeën kwamen niet overeen met de ontsluiting. Ik werd dus naar het ziekenhuis gestuurd.

34 uur na de start: naar het ziekenhuis

Na 34 uur weeën, kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik wilde het zonder medicatie doen, tenzij het medisch noodzakelijk zou worden. De verloskundige heeft me gelukkig overtuigd dat een ruggenprik écht een goeie zet zou zijn, want het kon nog heel lang duren en ik zou compleet uitgeput raken (wat met persen natuurlijk niet handig is).

De ruggenprik was snel gezet en de ontsluiting werd om 19:00 uur weer gecheckt. In 3 uur tijd was ik van 2 naar 3 cm gegaan. Mijn vliezen werden gebroken in de hoop dat dit nog wat zou doen. Helaas: 2 uur later zat ik nog steeds op 3 cm… Tijd voor medicatie!

36 uur na de start: ruggenprik

Wat een verademing was die ruggenprik. Eindelijk even rust. Met de katheter was ik ook heel blij, want ik moest de laatste weken steeds elke 30 minuten naar de wc.

De medicatie deed helaas niets en werd steeds opgehoogd. Ondertussen voelde ik de weeën wel weer ondanks mijn ruggenprik, maar de scherpe pijn was er gelukkig af. Toch vlotte het nog steeds niet: mijn ontsluiting ging door de medicatie op top snelheid, met maar liefst 0,5 cm per uur…

Die nacht kon ik weer niet slapen. Constant liepen er mensen binnen en ik was zo gespannen! Gelukkig was iedereen heel lief en ben ik super geholpen door de medewerkers.

47 uur na de start: 8 cm ontsluiting

Om 6 uur in de ochtend, 47 uur na de start, voelde ik veel druk. “Die baby moet eruit!” riep ik. Ik zat toen pas op 8-9 cm ontsluiting, dus mocht nog niet zoveel doen…

Toen ben ik 3 uur lang in een roes geraakt. Alle weeën heb ik weggedrukt, zonder te persen. Je kon alles tegen me zeggen, maar ik reageerde nergens meer op.

50 uur na de start: persen!

Om 9.05 uur kwam het verlossende woord: ik mocht persen! Toen heb ik even heel hard gehuild van ontlading, het einde was eindelijk in zicht!

Na 45 minuten persen ging de hartslag van de kleine snel achteruit. Na een klein bloedonderzoek door middel van een sneetje op zijn hoofd bleek dat hij het benauwd had.

Ik kreeg nog één kans om hem er zelf uit te persen, anders zouden ze mij inknippen en hem met de vacuümpomp halen. Dat laatste wilde ik echt niet als kers op de taart. Ik zette alles op alles en heb hem er toen gelukkig zonder hulp uitgeperst.

51 uur na de start: daar is onze zoon

Om precies 10 uur in de ochtend werd onze mooie zoon geboren. Wat een prachtig mannetje werd er op mijn buik gelegd. Hij liet zich gelukkig meteen horen.

Hoe cliché het ook klinkt, die bevalling van 51 uur was ik zo weer vergeten en ik zou het zo nog 20 keer doen. De liefde die je ervoor terug krijgt is onvoorwaardelijk.