Een heftige bevalling

”Het kunnen de voorweeën zijn.”

Het was 1 week en 4 dagen voor mijn uitgerekende datum: eigenlijk was ik 7 augustus uitgerekend. We dachten dus dat het niet door ging zetten, maar later op de avond kreeg ik steeds meer last. Ik had dus de verloskundige gebeld en die kwam kijken, maar ik had nog geen centimeter ontsluiting. Daarom zei ze, “het kunnen de voorweeën zijn.”

Ze zei, omdat mijn vliezen nog niet waren gebroken, dat het nog niet begonnen was: maar ik verloor de hele dag al druppels vocht! Zelf dacht ik wel dat het begonnen was, maar ik moest rustig gaan slapen zei de verloskundige, dan zou het wel afzakken.

Gillen van de pijn

Dat was niet het geval – integendeel, naarmate de nacht vorderde werd het alleen maar erger. Ik heb dus om 02:30 ‘s nachts de verloskundige opgebeld, en die kwam er meteen aan. Ik stond echt te gillen in de woonkamer! Gelukkig had ik mijn man die me goed steunde.

Eindelijk was de verloskundige er. Ze voelde en zei dat ik 4 centimeter ontsluiting had en dat het nog wel even kon duren, dus ik moest rustig op bed gaan liggen. Ik dacht: rustig?! Ik had zoveel pijn dat ik alleen maar aan het huilen was.

Naar het ziekenhuis

De weeën kwamen om de 3 minuten en ik heb om 04:30 de verloskundige weer opgebeld. Die kwam er zo snel mogelijk aan en toen ze voelde, zei ze: “We kunnen naar het ziekenhuis.” Ik had ondertussen 7,5 centimeter ontsluiting. Ik had zoveel pijn dat ik niet meer kon lopen, maar na 10 minuten kwamen we bij de auto aan. Het heeft even geduurd, maar eenmaal bij de auto was ik opgelucht dat ik er eindelijk was.

Toen we in het ziekenhuis kwamen, stond er een man naast me in de lift. Op dat moment had ik net een wee. Die man zei nog: “Het is zeker zover?” Huilend zei ik ja. “Je kan het,” antwoordde hij.

Eenmaal op de kamer aangekomen moest ik onder de douche staan want dat zou verlichten, maar dat was niet het geval. Ik dacht dat ik moest poepen. Ze zeiden dat het persdrang was, maar ik had zo het gevoel dat ik moest poepen, haha!

Op een gegeven moment had ik zoveel pijn dat ik aan het gillen was. De verloskundige zei tegen me: “Niet gillen, dat helpt je niks verder. Gewoon rustig blijven.” Ik zei tegen d’r: “Jij hebt makkelijk praten!” Mijn man moest erom lachen, haha.

Persen en twee keer fout geknipt

Toen had ik eindelijk 9 centimeter ontsluiting en die laatste centimeter heeft de verloskundige opgetrokken want die duurde te lang. Toen ik eenmaal mocht beginnen met persen was dat zo’n heerlijk gevoel!

Ik heb een half uur lang lopen persen en toen kwam ineens de gynaecoloog binnen gerend, die zei dat het hartslagje van onze kleine man er mee stopte. Ze hebben me toen snel ingeknipt. Eerst de verloskundige, maar die had fout ingeknipt: te kort. Toen de gynaecoloog, maar die had te ver ingeknipt!

Eindelijk was ons kleine wonder daar, maar echt blij was ik niet… Ik had zoveel pijn dat ik alleen maar daar aan kon denken. Het was echt vreselijk, ik had het me heel anders voorgesteld. Toen ze gingen hechten deed dat zo’n pijn dat ik alleen maar aan het huilen was. Ik had best veel hechtingen.

Katheter en losgesprongen hechtingen

We moesten een dagje blijven voordat we naar huis mochten. Ik moest eerst plassen voordat we mochten, maar ik had daar heel veel moeite mee dus in totaal is er 5 keer een katheter ingebracht om mijn blaas te legen. Daarna kon ik eindelijk zelf plassen en mochten we lekker naar huis.

Met ons kleine wonder ging alles goed. Eenmaal thuis wilde iedereen hem natuurlijk zien, maar het was zo druk dat ik geen tijd had om te rusten.

De volgende dag had ik zoveel pijn! De verloskundige komt altijd nog na de bevalling om te kijken hoe het gaat. Ik kon niet zitten, alleen maar op m’n zij liggen. Het bleek dat ik een bloeduitstorting had onder mijn hechtingen. Die avond sprongen de meeste hechtingen los en was de pijn zo erg dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik kon geeneens naar mijn kleine mannetje toe. Ik kon niet lopen.

Kruipend naar de baby

Ondanks alles ging ik toch ‘s nachts mijn kleine man verschonen. Ik ging kruipend over de grond terwijl mijn man al bezig was. Hij zei nog, “blijf lekker in bed liggen”, maar ik voelde me zo’n slechte moeder! Ik wou zo graag m’n kleine man verschonen dat ik er alles aan deed om bij hem te komen, maar de dagen erna had ik alleen maar meer pijn en had ik helemaal geen zin meer.

Beperkte kraamhulp

5 weken lang heb ik moeten plassen onder de douche, zelfs ‘s nachts, omdat het teveel pijn deed. Mijn man moest m’n wond verschonen. Ik heb in totaal 24 uur kraamhulp gehad omdat ik in de zomer bevallen was en er waren er veel op vakantie. Ze moesten daarom 2 gezinnen op een dag doen, maar ik vond echt dat we te snel aan ons lot waren overgelaten.

Postnatale depressie

Eindelijk kon ik dan een klein stukje lopen buiten, dat was zo heerlijk! Eindelijk voelde ik me moeder. Wat een geweldig gevoel. Ik was zo blij dat ik al m’n andere gevoelens wegstopte. Ik begon 11 weken na mijn bevalling weer met werken, maar dat had ik beter niet kunnen doen…

5 weken nadat ik aan het werk was, ben ik ingestort en heb ik een postnatale depressie gehad. Ik heb heel veel slechte dingen gedaan en heb vijf keer geprobeerd mezelf van het leven te beroven. Daar heb ik zoveel spijt van! Gelukkig weerhield me iets elke keer. Dan keek ik naar een foto van mijn kleine man, en zette ik niet door.

En nu?

Ik ben er nog lang niet, maar langzamerhand gaat het steeds beter. Ik ben een super trotse moeder.

Ik had het me allemaal heel anders voorgesteld, maar dit alles heeft me wel sterker gemaakt en mijn familie heeft me door dik en dun gesteund. Ik hou zoveel van ze! Zonder hen had ik het echt niet gered.