Mijn vliezen braken eerst, maar de weeën duurden nog even

Vruchtwater

Er is een kleine groep vrouwen waarbij de bevalling begint met een scheurtje in de vliezen. Dus geen plas water op de grond, maar af en toe een stroompje of druppel. En ja hoor, ik hoor bij deze groep. Twee weken voor de uitgerekende datum heb ik het idee dat ik vocht verlies. Hmmm, wat zou het zijn?!

Na een dag twijfelen bel ik de verloskundige. Zij komt langs om te testen of ik vruchtwater verlies. Het wattenstaafje dat hiervoor gebruik wordt, wordt zwart als het in aanraking komt met het vruchtwater. Na het testen lijkt wel alsof het staafje door de houtskool is gegaan. Het is dus echt vruchtwater, geen twijfel mogelijk.

Medische indicatie

Helaas beginnen de weeën niet binnen 24 uur vanzelf en krijg ik een medische indicatie. Door het scheurtje is er kans op een infectie. Wat baal ik hier van. Ik was zo tevreden over het contact met beide verloskundigen en had één van hen graag bij de bevalling gehad. Nu word ik overgedragen aan het ziekenhuis.

Onderzoek

De volgende dag gaan we naar het ziekenhuis voor onderzoek. Er wordt een ECG van het hartje van de baby gemaakt. De hartslag is zoals het verwacht wordt, dus hij of zij maakt het nog goed. Verder wordt er bloed geprikt. Tot slot wordt er een echo gemaakt om te controleren of er nog voldoende vruchtwater voor de baby is. Er zit nog op meerdere plaatsen vruchtwater, dus daar zijn geen zorgen om. Onze baby kan nog prima vertoeven in mijn baarmoeder.

Inleiden van de bevalling

De gynaecoloog besluit over te gaan tot het inleiden van de bevalling. Wij moeten de volgende dag om 6.00 uur naar het ziekenhuis bellen of we kunnen komen. Er moet namelijk wel plek voor ons zijn in één van de kraamsuites. Het inleiden van de bevalling kan wel 2 dagen duren, waarschuwt de gynaecoloog ons. Wij kijken elkaar aan en denken; nee hè, hoe houden we dat vol?! En waarop lig je dan te wachten? Ja op de weeën, maar geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen.

We lopen het ziekenhuis uit en besluiten om nog een terrasje te pakken. Terwijl we zitten te eten in de zon, dringt langzamerhand het besef door dat wij over maximaal 2 dagen dan toch echt ouders zullen zijn. Het zal blijken dat we niet eens 2 dagen hoeven te wachten…

Wat ga je doen op zo’n laatste dag voor de geboorte van je kind?! Ik sta in het kamertje en kijk naar het wiegje. Wat een heerlijk gevoel dat daar dan toch heel spoedig onze baby zal liggen.

Zwaartekracht

Na het eten krijg ik buikpijn. Ha, dat is mooi, een teken dat mijn lijf zelf ook alvast aan de slag gaat. Dit komt naar mijn idee goed van pas bij het inleiden de volgende dag. De docente van mijn zwangerschapsyoga had mij meegegeven dat het de bevalling ten goede komt als je blijft bewegen en zo veel mogelijk staat, dan helpt de zwaartekracht je mee. Dus strijk ik een paar overhemden om de tijd door te komen.

Weeën?!

Nog steeds heb ik geen idee wat ik me moet voorstellen bij een wee. Maar aan het einde van de avond begint me iets te dagen. De buikpijn wordt gedurende een minuut erger en trekt 5 minuten weg, om vervolgens weer terug te komen. In slaap vallen lukt niet en de TV stoort me. Na een uur besluiten we het ziekenhuis te bellen. De verpleegkundige nodigt ons uit om langs te komen, zodat we kunnen kijken hoe het er voor staat.

Weeënactiviteit

In het ziekenhuis aangekomen wordt er een ECG van de hartslag van onze baby gemaakt. Ook krijg ik een band om mijn buik om mijn weeënactiviteit te meten. Na een half uur komen de verpleegkundige en verloskundige terug. We krijgen de mededeling; “Het valt er nog niet uit hoor.” Ik voel me erg bezwaard en heb het gevoel dat ik me heb aangesteld. We kunnen in de kraamsuite overnachten zodat we daar kunnen wachten op het inleiden de volgende ochtend.

Opvangen weeën

Ik heb ongeveer vijf minuten in bed gelegen, maar hield het er niet uit. De daaropvolgende twee uur schuifel ik door de kamer heen. Als dit pas het begin is, begin ik toch een beetje bang te worden voor wat nog komen gaat. Ondertussen probeer ik te blijven denken: elke wee brengt me dichter bij mijn kind, een uitspraak van mijn yogadocente. Om me goed te blijven ontspannen, ga ik even onder de douche. Dat warme water is heerlijk en ik knap er wat van op. Toch vind ik het opvangen van de weeën heftig en maak ik mijn vriend wakker om af te spreken dat ik toch wel medicatie wil tegen de pijn.

Ontsluiting

Vijf uur na binnenkomst meldt de verloskundige quasi verbaasd dat ik 7 cm ontsluiting heb. Oke, onze baby komt er niet uitvallen, maar is dus zeker wel onderweg! Wat een opluchting om dat te horen. Ik krijg gelijk weer moed voor het laatste stukje. Het idee van pijnbestrijding wordt gelijk weer overboord gegooid. Terwijl ik over het bed heen hang en mijn vriend over m’n rug wrijft, komen de volgende centimeters erbij. Na uren weeën opvangen is de volgende fase van de bevalling aan de beurt. Het eind van de bevalling is in zicht!

Baarkruk

Eindelijk mag ik gaan persen en dat is een opluchting. Voor mijn gevoel kan ik nu pas iets doen. Mijn vriend en ik hadden van tevoren besproken dat ik graag een deel van de bevalling op de baarkruk zou willen doen. Ik had gehoord dat het persen makkelijker zou kunnen zijn en wederom zou de zwaartekracht een stukje helpen. De verloskundige vond dit prima, maar zei wel dat dit niet de hele tijd kon. Dat zou te zwaar worden. Uiteindelijk ben ik van het bed naar de baarkruk en weer terug naar het bed gegaan. Ik kon juist op bed de weeën het best voelen aankomen, terwijl ik had verwacht dat dit op de kruk makkelijker zou zijn.

Energievoorraad

Gelukkig zijn ze in het ziekenhuis overal op voorbereid. In het kastje lag namelijk een voorraadje suikers. Inmiddels was het ochtend geworden en was niet alleen mijn energiepijl laag. Mijn vriend werd langzamerhand steeds witter en dat had niets met de bevalling te maken. De verpleegkundige zag dit op tijd en bood hem een Dextrootje aan. Het rolletje ging gelijk de kamer door, zodat iedereen weer opgepept was.

Knip

Tijdens de bevalling gaan we steeds twee stapjes vooruit en weer eentje terug. Na een uur zag de verloskundige dat onze baby het moeilijk had en besloot dat ik een knip kreeg. Ik was inmiddels aardig uitgeput, dus het maakte mij niets meer uit. Niet dat ik een keuze had gehad. Op de eerstvolgende perswee kreeg ik verdoving en bij de volgende perswee de knip. Hier merkte ik haast niets van.

Aanpakken baby

En dan na een nachtje aardig doorwerken krijgen we onze baby te zien. De verloskundige had onze baby vast onder de oksels en vraagt mij hem over te pakken. Ik zeg tegen haar dat ik dat niet kan. Hier wil ze niets van weten en zegt nogmaals pak hem maar en dus pak ik hem over en leg hem zelf op mijn borst. Een prachtige laatste inspanning voor een nieuw begin!

Jongen of meisje?

Er ligt een klein mensje op mijn borst. Ik heb er nog geen seconde aan gedacht of het jongen of meisje is. Terwijl ik hier maandenlang zo nieuwsgierig naar was, is het nu even niet meer belangrijk. De verloskundige geeft aan dat ik maar even moet voelen of het een jongen of een meisje is.

Nog zwaar onder de indruk van de hele geboorte doe ik een poging om dit te voelen. Ik kom er niet uit… Sorry Bauke, het ligt niet aan jou, fysiek ben jij zeker weten een jongen. Maar mijn handen en hersenen werken even niet meer samen. De verloskundige helpt ons zo uit de onzekerheid. Een zoon! Ik kijk naast me en zie de nieuwbakken vader glimmen van trots. Hij had hier stiekem toch op gehoopt.

Tijd met z’n drieën

Ik krijg een injectie met een weeënopwekker. Hierdoor komt de placenta ook tevoorschijn en is de geboorte compleet. Nu worden we met rust gelaten. Samen met mijn vriend kijken we naar onze zoon. Onze handen passen precies om zijn ruggetje. Één donker oogje kijkt mijn kant op, de ander zit nog dichtgeplakt. Dit kleine mannetje heeft een eigen geur, die nieuw voor mij is, maar die me toch bekend voorkomt.

De laatste medische handelingen

Na ongeveer een uur verschijnt de kinderarts. Hij wil onze zoon onderzoeken op infecties die hij opgelopen zou kunnen hebben door de langdurig gescheurde vliezen. Al bijna direct krijgen wij te horen dat onze zoon kerngezond is, maar dat we nog wel een dag moeten blijven voor observatie. Door zijn hoge geboortegewicht krijgt hij deze dag meerdere controles op zijn bloedsuiker.

Bijtanken

Dan is het tijd voor ons om beschuit met muisjes te eten. Bauke neemt ondertussen ook zijn eerste slokjes melk. Ik word geholpen met douchen en begin me weer een beetje mens te voelen. Wij brengen de dag met z’n drieën in alle rust door. Slapen lukt niet, doordat ik mijn ogen niet van ons mannetje kan afhouden. Wat ligt hij er vredig en ontspannen bij. En ik? Ik heb me nog nooit zo intens tevreden en gelukkig gevoeld.