Ik wilde eerst een natuurlijke bevalling…

Harde buiken

Omdat ik al bijna op mijn uitgerekende datum zat, had de verloskundige geprobeerd de slijmprop los te maken, zodat de weeën in de komende dagen misschien op gang zouden kunnen komen. Ik was toen al helemaal klaar met zwanger zijn en wilde onze kleine graag ontmoeten, dus ik had zoiets van: “Nou graag, mevrouw!”

Toen mijn partner en ik naar huis wandelden vanaf het ziekenhuis, waren achteraf de eerste voorweeën al verschenen. Dat wist ik toen nog niet, want ik dacht dat ik gewoon weer last had van harde buiken door het wandelen. Na thuiskomst, toen ik weer een beetje tot rust was gekomen, waren de krampen en harde buiken dan ook weg.

Totdat ik om 22:00 uur die avond naar bed wilde gaan en ik niet kon slapen van de kramp.

Toen drong het pas tot me door

De volgende dag heb ik me de hele tijd naar gevoeld. Ik had nog steeds niet door dat het eigenlijk al zo ver was, totdat ik rond 14:00 uur ‘s middags het bijna niet meer uithield. Ik whatsappte mijn moeder met de vraag wat ik nou eigenlijk moest verwachten van een wee en toen drong het pas door dat onze kleine na 9 maanden wachten nu eindelijk echt onderweg was.

Een wild dier

Als het aan mij had gelegen, was ik om 18:00 uur die avond al naar het ziekenhuis gegaan, maar mijn partner vond dat we beter konden wachten tot het echt niet meer ging. Het was dan ook douche in, douche uit en ik wist van gekkigheid niet meer of ik moest staan, lopen, liggen… of moest brullen.

Volgens mijn partner leek het dan ook of er op de slaapkamer een wild dier zat, zo klonk het volgens hem…

Naar het ziekenhuis en aan de pethidine

Om 22:00 uur die avond hebben we de taxi genomen naar het ziekenhuis. Ik was ineens ontzettend zenuwachtig en door het ritje in de auto was ik ook weer misselijk. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis had ik 3 centimeter ontsluiting en mocht ik blijven.

Ik wilde eerst een natuurlijke bevalling, maar omdat het toch zwaarder en pijnlijker was dan ik allemaal had gedacht, had ik ervoor gekozen om pethidine te nemen, zodat ik toch even een beetje kon slapen. Nadat ik 6 cm ontsluiting had, was het tijd om naar de bevallingskamer te gaan.

Schaamte? Wat?

Laat ik uit ervaring vertellen dat alle schaamte die ik had over het feit dat ik daar zo ‘bloot’ zou liggen, verdween als sneeuw voor de zon. Ik wilde mijn baby en ik had pijn. Dat de dokter de onderkant bloot zag was wel het laatste waar ik aan dacht. Dat ik me daar 9 maanden zo druk om heb gemaakt, snap ik eigenlijk achteraf niet.

De laatste loodjes met een ruggenprik

De rest van de ontsluiting wilde niet echt vlot verlopen en om 06:00 uur de volgende ochtend, inmiddels de 29ste, was ik dan ook op. Mijn vliezen wilde niet breken en ik koos alsnog voor een ruggenprik.

Na de ruggenprik kon ik eindelijk een beetje uitrusten en was het allemaal niet zo zwaar meer. Ik kon ook weer een beetje lachen en nadat mijn vliezen waren gebroken kwam de rest van de ontsluiting dan ook vrij rap. Mijn partner was net zo zenuwachtig als ik toen het zo ver was dat onze baby echt geboren zou worden.

Met een kleine 20 minuten was ze er dan eindelijk. Het persen viel door de ruggenprik reuze mee en het was achteraf allemaal minder eng dan ik me had voorgesteld. Ze was 3,1 kilo en gelijk goed wakker. Ik werd gelijk super verliefd toen ik in haar grote, blauwe ogen keek. Zo klein en zo perfect. Een echt wondertje.

Een prachtige kleine meid hebben we gekregen en we houden zielsveel van haar. Zij is werkelijk een van de mooiste geschenken die het leven mij gegeven heeft. Nu ben ik opnieuw zwanger en over ruim 7 maanden mag ik het allemaal nog eens meemaken.