Een ontspannen thuisbevalling met toastjes

Is het begonnen of zijn het voorweeën?

En het ging volgens het boekje. Maandagavond verloor ik in bad mijn slijmprop. De kurk was eraf! Dit waren de eerste tekenen dat onze dochter eraan zou komen. Die nacht werd ik rond 02:00 uur wakker met voorweeën. Ze zetten niet door en rond 08:00 uur waren ze verdwenen. Mijn man bleef voor de zekerheid toch thuis die dag.

Dinsdag op woensdagnacht kreeg ik, wederom rond 02:00 uur, opnieuw voorweeën. Ik wilde mijn man niet wakker maken en ging beneden op de bank liggen. Rond 05:00 uur voelde ik letterlijk een ‘plop’ in mijn onderbroek en verloor ik een beetje vruchtwater. Eerste check: is het vruchtwater helder? Ja! Ons avontuur was begonnen.

Het avontuur begint

Ik liep terug naar boven en maakte mijn man wakker. De weeën werden pijnlijker en bij elke wee moest ik spugen. Hiervan raakte ik in paniek. Ik had gelezen dat weeën duizend keer pijnlijker worden in de loop van de bevalling en was bang dit niet aan te kunnen zonder pijnstilling.

De verloskundige kwam even kijken en zei dat het goed ging, maar dat ik in het ziekenhuis moest bevallen als ik niet rustig zou worden. Ik weet dat ze in het ziekenhuis eerder medisch ingrijpen dan soms nodig is, en wilde enge verhalen met knippen en tangen voorkomen.

Deze wee gaat ook voorbij

Op de een of andere manier lukte het om in mezelf te keren en de rest van de bevalling was ronduit relaxed. We hadden beneden rustige muziek opgezet, ik liep een beetje rond, ging vaak douchen of lag op de bank. Tussen de weeën door heb ik soms zelfs even geslapen.

Hardop tellen hoe lang de wee duurde en letten op mijn ademhaling hielp goed. Mijn mantra was ‘Deze wee gaat ook voorbij (adem in – adem uit)’. Ik focuste sterk op de gedachte dat hoe pijnlijker de wee, hoe beter het was. Met elke wee kwam mijn dochtertje dichterbij.

Het wordt steeds gezelliger

Rond 12:00 uur kwam de verloskundige terug samen met een verloskundige in opleiding. Mijn bevalling zou haar eindexamen worden (ze is geslaagd). De kraamverzorgster kwam ook en uiteindelijk hebben we zelfs toastjes en nootjes op tafel gezet.

Ik kon niks eten, want bij heftige weeën spuugde ik nog altijd gal. Rond een uur of 15:00 kwam mijn ontsluiting niet verder op gang. Plassen deed toen ook te veel pijn, ik denk dat onze dochter mijn blaas afknelde. De verloskundige plaatste een katheter en hierna ging mijn ontsluiting als een speer.

Het echte oergevoel

Rond 18:00 uur mocht ik beginnen met persen. Ik was als de dood dat ik zou poepen met mijn man naast me. Ik ben nogal preuts, na elf jaar relatie heeft hij mij nog nooit op de wc zien zitten en als het aan mij ligt gaat dat ook niet gebeuren. Dus ik kon niet ontspannen met de gedachte dat hij mij zou kunnen zien poepen en heb hem helaas even weg moeten sturen om te kunnen persen. Lullig voor hem, maar het ging nu even om mij.

Al die vrouwen om mij heen versterkten wel het oergevoel. De verloskundige in opleiding zat tussen mijn benen, haar begeleidende verloskundige trok mijn linkerbeen omhoog en de kraamverzorgster trok mijn rechterbeen omhoog. Er was ook een wisseling van de wacht, dus een derde verloskundige kwam erbij en zij maakte foto’s.

De verloskundige die naar huis mocht, wilde blijven om mijn baby geboren te zien worden. Dit alles terwijl ik vooraf in mijn bevallingsplan had gezet zo min mogelijk mensen erbij te willen en geen foto’s wilde. Maar wat ben ik achteraf blij dat het zo is gelopen! Echt een cadeautje.

Verzadigd van euforie

Na een kwartier persen haalde de kraamverzorgster mijn man snel terug. Nog één perswee met mijn man naast me en onze dochter Stella werd om 18:19 uur geboren. Alles ging goed. Het eerste uur heeft ze heerlijk op mijn borst gelegen, bekeken we glunderend hoe mooi ze is en begon ze met drinken aan de borst

Ook met borstvoeding geven, ging het zoals het hoort. Stella vond zelf de weg naar mijn tepel en begon te drinken. De ervaren vrouwen om mij heen gaven advies voor het aanleggen (ik heb probleemloos acht maanden borstvoeding mogen geven).

Mijn man knipte de navelstreng door en trok na de testen van de verloskundige voor de eerste keer haar kleertjes aan. Ik kon eindelijk wat eten en verzadigd van euforie gingen we met zijn drietjes naar bed voor onze eerste nacht samen. Mijn man was geweldig en de kraamverzorgster ook.

Een kei in bevallen

Gelukkig heb ik geen complicaties aan mijn bevalling overgehouden en ben ik niet doorgescheurd. Dit komt, denk ik, omdat ik alleen perste wanneer de verloskundige zei dat het mocht en ze op mijn verzoek een washandje tegen mijn perineum hield tijdens het persen. De volgende dag liep ik prima en kon ik normaal naar de wc. De verloskundige zei zelfs dat ik ‘een kei ben in bevallen’.

Geen wonder dat we zo snel voor een tweede zijn gegaan. Onze dochter is nu 15 maanden oud en over 4 maanden wordt ze een grote zus. Zal de volgende bevalling ook zo goed gaan? Ik hoop het, maar heb ook voldoende verhalen gehoord van vrouwen die minder geluk hebben gehad. En meestal is alles bij de tweede weer totaal anders. We gaan het meemaken. Wat er ook gebeurt, het komt goed. Wij vrouwen kunnen dit!

De namen in dit bevallingsverhaal zijn op verzoek van de inzender gefingeerd.