Een keizersnede vanwege een stuitligging

Stuitligging

Tot nu toe was mijn zwangerschap vlekkeloos verlopen. Misselijk? Geen moment last van gehad. Moe? Niet anders dan normaal na een dag werken. Pijntjes? Nee hoor, gewoon geklust en verhuisd met 7 maanden.

Zou onze meid dan echt wel goed liggen of zal er toch nog iets niet soepel verlopen aan de zwangerschap? Tijdens de liggingsecho in het ziekenhuis werd het al heel snel duidelijk, die 1% onzekerheid was terecht. Onze meid lag met haar hoofdje tegen mijn ribben aan en met haar beentjes naar beneden. Bleek dus dat die billen die we van buiten aaiden eigenlijk haar bolletje was!

Vier handen

De echoscopiste ging meteen aan het werk voor ons. Vandaag was de stuitliggingsspecialist van het ziekenhuis aanwezig en ze stelde meteen voor om te kijken of zij tijd had om de baby van buitenaf te proberen te draaien. Na een korte uitleg stemden wij toe en gelukkig had de specialist meteen tijd.

Om de draaiprocedure goed te laten verlopen, moest ik eerst een half uur aan een CTG. Hiermee monitoren ze de hartslag van de baby om te kijken wat deze is in rust. Vervolgens kreeg je een weeënremmer, niet omdat ze bang zijn dat je weeën krijgt, maar om ervoor te zorgen dat je buikspieren ontspannen wat het draaien vergemakkelijkt.

De specialist positioneerde haar handen bij de billen van de baby en de andere gynaecoloog deed dit bij het hoofd van de baby en samen gingen ze aan de slag. Vier handen die redelijk wat druk uitoefenen op je dikke buik voelt niet heel plezierig, maar ze deden het absoluut met beleid waardoor het niet pijnlijk was. Helaas mocht het tegen de klok in draaien niet baten, en met de klok mee ook niet.

Moxatherapie

Onze opties zouden een week later tijdens een afspraak met de specialist worden besproken. “Kan ik zelf iets doen om het draaien van de baby te bevorderen?” vroeg ik, terwijl ik eigenlijk het antwoord al wist.

Gek genoeg kwam de specialist zelf nog met een methode uit de acupunctuur die wel eens goede resultaten kan opleveren, maar wat wetenschappelijk niet onderbouwd kan worden. Nou zijn mijn vriend en ik behoorlijk nuchter en geloofden bij voorbaat al niet in deze ‘moxatherapie’, maar nadat de verloskundige het ook nog eens als suggestie gaf, toch maar eens een afspraak gemaakt. Baat het niet, dan schaadt het niet.

Moxatherapie stimuleert de beweging van baby door de kleine teen van beide voeten van de moeder op een kleine afstand te verwarmen met een dikke wierook stick. Na één behandeling door de acupuncturist kan dit zelf thuis worden toegepast gedurende 7 dagen. Gek genoeg voelde ik na de eerste behandeling de hele dag beweging in mijn buik, dus ontkennen dat het voor sommige vrouwen werkt zal ik niet doen, maar in ons geval bleef de baby zitten waar ze zat.

Keizersnede

Een week na de draaipoging waren wij weer welkom in het ziekenhuis voor de ‘wat zijn onze opties’ afspraak bij de stuitliggingsspecialist. Eerst weer een echo om te controleren of de baby nog steeds lag zoals ze lag, wat inderdaad het geval was.

Vanwege haar ruime ervaring met verschillende soorten stuitligging achtte zij het verantwoord om op een natuurlijke manier te bevallen. Echter vertelde zij daarbij ook dat een keizersnede vaak wordt aangeraden in het geval van de ligging van onze baby. En dat als we een afspraak bij andere gynaecoloog hadden deze zeer waarschijnlijk een keizersnede zou aanraden.

De voornaamste reden wat een natuurlijke stuitbevalling problematisch zou kunnen maken, is dat als de vliezen te vroeg breken al persdrang zou kunnen optreden vanwege de ingedaalde beentjes, terwijl de ontsluiting nog niet voldoende gevorderd is om de billen en het hoofdje geboren te laten worden. Dit klonk mij allemaal erg benauwend en daardoor gaf de specialist de optie om een keizersnede alvast in te plannen en mocht de baby toch draaien of mochten wij ons bedenken kon deze afspraak altijd worden geschrapt. Dit vonden wij een goed idee.

Na deze afspraak hebben we thuis de voor- en nadelen van beide opties besproken en waren we er eigenlijk al snel uit dat we de afspraak zouden laten staan. Het was al een heel fijn idee dat we gewoon wisten wanneer ze zou worden geboren! Het enige wat nog volgde was een afspraak met de anesthesist, het zien van een keizersnede voorlichtingsfilmpje en bloed laten prikken.

De laatste keer

De voorlichting voorafgaand een keizersnede is verplicht om ervoor te zorgen dat moeders goed weten waar ze aan beginnen. Wij krijgen een powerpoint presentatie en een filmpje te zien waar je eigenlijk niet heel veel op zag, maar op YouTube had ik al gezocht naar filmpjes en had ik al wat echte beelden van een keizersnede gezien.

Langzaamaan kwam zo de datum van 3 augustus dichterbij. Nog samen uit eten gegaan en steeds heel bewust van het bizarre idee: ‘Dit is de laatste keer dat we dit zonder kind doen’.

Overvolle operatiekamer

En zo werd het maandagochtend 3 augustus. We moesten ons om 10.00 melden op de poli, daar mochten we meteen naar de kraamsuite toe waar we de komende dagen zouden verblijven. De verpleging legde mij vervolgens aan de CTG om te kijken of de baby er ook klaar voor was. Ook al is de keizersnede ingepland, noodgevallen krijgen altijd voorrang, waardoor we iets langer moesten wachten dan oorspronkelijk gepland, maar om half 1 mochten we naar de pre-operatiekamer! Nu komt het wel erg dichtbij!

In de pre-op kreeg ik een infuus waar ik al een liter vocht door kreeg. Dit vocht wordt toegediend om het risico op bloeddrukverlaging tijdens de operatie te verminderen. Mijn vriend werd ondertussen in operatiekledij gehesen en kwam gekleed als een chirurg mij halen om naar de operatiekamer te gaan. Zijn zenuwen rezen inmiddels de pan uit, die van mij waren nog redelijk onder controle.

In de overvolle operatiekamer werden we voorgesteld aan verscheidene verloskundigen, verpleegkundigen, gynaecologen, anesthesisten, assistenten van de genoemden en de kinderarts. De kinderarts zei dat hij er alleen maar bij was voor de zekerheid, maar niet verwachtte aan het werk te moeten, en meteen bood hij aan om foto’s te maken. Ondertussen mocht ik vanuit bed op de operatietafel gaan zitten en was het tijd voor de ruggenprik.

Kwetsbaar

Ik had al eerder een ruggenprik gehad dus ik was niet zenuwachtig en ook dit keer deed het nauwelijks zeer. De focus lag voornamelijk op het zo goed mogelijk naar voren proberen te leunen, wat met een dikke buik vrij lastig gaat. Vervolgens mocht ik gaan liggen en werd een katheter ingebracht, de ruggenprik deed al zijn werk, dus daar merk je helemaal niets van, het voelt alleen wat kwetsbaar om in een ruimte vol met mensen met je benen wijd te liggen, maar hé, dat is hun dagelijkse werk!

Mijn buik werd ingesmeerd om het geheel steriel te maken, vervolgens werden (warme) doeken over mij heen gelegd en werd een doek schuin voor mijn gezicht geplaatst zodat ik niet mee kon kijken. Overigens heb je de optie om de hele operatie mee te kijken, maar dat hoefde niet heel nodig van mij. Nu kon het echte werk beginnen.

Navelstreng om nek

De gynaecoloog vertelde rustig wat er werd gedaan en af en toe voelde ik wat getrek en geduw. Al heel snel mocht het doek voor mijn neus naar beneden, want ze zou worden geboren! En inderdaad, we zagen billen, en het eerste wat ze deed was plassen, waardoor mijn vriend zo moest lachen dat zijn zenuwen wegvielen.

Met beleid werd ze verder uit mijn buik gehaald waarbij bleek dat ze de navelstreng drie keer om haar nekje had. Logisch dat ze niet kon draaien in mijn buik! En toen was ze er echt en werd ze opgetild zodat we haar goed konden zien.

Vervolgens werd ze heel kort gecheckt en liet ze haar eerste huiltje horen, wat een mooi geluid. Daarna mocht ze meteen bij mij op de borst liggen, een prachtig meisje met een hele bos zwart haar. Vol bewondering bleven we kijken naar haar terwijl ik ondertussen gehecht werd (niets van gemerkt dus). Al meteen begon ze te happen en ging ze op zoek naar mijn borst, wat een instinct zeg.

Drinken

We werden gefeliciteerd door alle aanwezigen en stuk voor stuk gingen alle mensen de operatiekamer weer uit omdat ze niet meer nodig waren. Een uurtje na de start van de operatie vertelde de gynaecoloog dat ze klaar waren en dat ze het netjes hadden kunnen hechten. Toen werd ik weer overgeheveld naar het bed en mochten we naar de kraamsuite nadat mijn vriend zich weer had omgekleed.

Meteen hielp de verpleging met de baby aanleggen aan de borst en kon ze voor het eerst gaan drinken. De in spanning afwachtende opa’s en oma’s werden gebeld en kwamen meteen langs om naar ons kleine meisje te kijken.

Enorm bevallen

De dag na de operatie mocht de katheter en het infuus er alweer uit. En die avond heb ik even (zittend) gedoucht. Na een buikoperatie valt het weer op voor hoeveel bewegingen je de buikspieren aanspant, wat op dat moment niet heel fijn voelt, maar rustig aan bewegen was voor mij heel goed te doen.

Omdat je niet lang kan staan of lopen komt de verzorging van de baby de eerste paar dagen op je partner en de kraamverzorgster neer, dus het duurt even voordat je een luier verschoont, maar dat kan je daarna dubbel en dwars inhalen.

We zijn 3 nachten in het ziekenhuis gebleven en mijn vriend kon gewoon op de kamer bij ons slapen. Heerlijk om zoveel hulp te hebben (dag én nacht) met een druk op de knop wat zorgde voor een goede start van ons ouderschap. Dit is ons echt enorm bevallen (sorry voor de woordspeling).

Dit bevallingsverhaal is geschreven door Channah.