De bevalling verliep iets anders dan gehoopt

Toen de uitgerekende datum was gearriveerd, werd ik steeds zenuwachtiger. Ons dochtertje mocht nu wel komen. Alles in huis was klaar om haar te verwelkomen. De dagen gingen voorbij en het leek wel een eeuwigheid te duren. Ik was klaar met wachten en had een afspraak gemaakt met de verloskundige om me te laten strippen met 40 weken en 4 dagen.

Aangekomen bij de verloskundige bleek dat ik nog geen ontsluiting had, en dat strippen dus nog niet mogelijk was. Daarom 3 dagen later een nieuwe afspraak gepland om het nogmaals te proberen. Ook deze keer: geen ontsluiting, en dus was strippen weer niet mogelijk. De verloskundige heeft me doorverwezen naar het ziekenhuis om hier verdere stappen te kunnen ondernemen.

Een ballonkatheter

De volgende dag had ik gelijk een afspraak bij het ziekenhuis. Hier werd ik weer gecontroleerd op ontsluiting, en hoewel ik wel hoopte, ging ik er niet van uit. En inderdaad: geen ontsluiting. Toen heb ik met de gynaecoloog afgesproken om de volgende dag een ballonkatheter te plaatsen.

De volgende ochtend ging ik dus al vroeg naar het ziekenhuis. Het plaatsen van de ballonkatheter was snel gebeurd en ik heb er totaal geen pijn of ongemak van gehad. Ik ging ervan uit dat ik die dag gewoon weer naar huis kon, maar moest de dag en nacht helaas in het ziekenhuis blijven. Dezelfde avond, na 12 uur een ballonkatheter te hebben gedragen, werd de katheter verwijderd.

De nacht heb ik in het ziekenhuis doorgebracht en de volgende ochtend werd gecheckt of ik ontsluiting had. Maar nee hoor, nog steeds geen ontsluiting. De katheter had niks gedaan en er werd een nieuwe geplaatst. Wéér de hele dag en nacht in het ziekenhuis door moeten brengen.

’s Avonds werd de ballonkatheter er weer uitgehaald, en nu maar weer hopen dat er deze keer wel ontsluiting was…

Eindelijk ontsluiting

En ja hoor, éindelijk ontsluiting, 3 centimeter! Hierdoor konden mijn vliezen gebroken worden en werden de weeën doormiddel van een weeënopwekker op gang gebracht. Dit gebeurde om half 10 ‘s ochtends. En mán, wat was het heftig… Regelmatig werd de weeënwekker opgeschroefd waardoor de weeën heftiger werden. Om de twee uur werd er gecheckt hoe ver mijn ontsluiting op gang was gekomen. Om 12 uur ’s middags zat ik op 4-5 centimeter. Ik dacht: nou dit gaat opzich wel aardig! Maar toen….

Of toch niet..?

Om 2 uur, om 4 uur, om 6 uur, en om 8 uur steeds hetzelfde resultaat: 5 centimeter. Doe ik het allemaal hiervoor?! Al die uren weeën weggepuft zonder resultaat! En wat voor weeën. Bijna alleen maar weeënstormen, van 4 of 5 achter elkaar, met uitschieters tot wel 7. De rust was nergens te vinden. Werd een wee weer minder en dacht ik weer even te kunnen relaxen, kwam de volgende alweer aanzetten.

Om 9 uur kwam de hoofdgynaecoloog langs om opties door te spreken. We konden óf doorgaan met de weeënopwekkers opschroeven en hopen dat de ontsluiting verder op gang zou komen. Wat blijkbaar lastig zou worden aangezien mijn baarmoedermond steeds weer harder bleek te worden.

Óf ik kon kiezen voor een keizersnede. Alhoewel ik vooraf gezegd had dat ik geen keizersnede wilde, nam ik het wel in overweging. Met de kans dat, als ik met de weeën door zou gaan, het nog wel 12 uur zo door zou kunnen gaan. En met mijn baarmoedermond die weer hard werd, was de kans op een keizersnede uiteindelijk nog erg groot. Dus na een poosje nagedacht te hebben, toch maar gekozen voor een keizersnede.

Een keizersnede

Na mijn definitieve keuze werden de weeënopwekkers stopgezet. En man, wat voelde dat even fijn! Eindelijk rust, ik was werkelijk kapot. Aangezien ze op dat moment nog bezig waren met een andere operatie kon ik niet gelijk naar de OK, maar alles waar ik aan dacht was dat ik zo blij was dat die weeën eindelijk weg waren.

Om half 10 was er eindelijk plek op de OK, precies 12 uur later. Andere kleding aan, sieraden af, van het ene bed naar het andere, en weer naar het andere, en ook nog eens een blaaskatheter. Het enige wat ik kon denken was: al dat gedoe, laat me nou gewoon even lekker rustig liggen. Maar echte rust had ik niet door al het gefriemel aan mij en mijn bed.

Op de OK werd ik erg op mijn gemak gesteld. En hoewel ik erg tegen de ruggenprik op keek, heb ik er niks van gevoeld. Wel was het erg vreemd om mijn onderlichaam gewoon niet meer te voelen of te kunnen bewegen. Best een beetje eng.

Doordat mijn partner er niet bij kon zijn, hij is Amerikaan en woont in Amerika, was mijn moeder bij de operatie. De operatie duurde vrij kort. Voor ik het wist, sjorden ze onze dochter uit mijn buik en zag ik haar door het scherm heen. Ze is geboren om 22:11 uur. Prachtig, en met een flink bos zwart haar!

Het nadeel van een spoedkeizersnede is dat ik haar niet gelijk bij me kon houden. Ze werd eerst onderzocht en schoongemaakt en uiteindelijk had mijn moeder haar naar me toe gebracht. Nog geen huid-op-huidcontact, want ik moest eerst nog naar de uitslaapkamer, waar ik tot half 12 heb gelegen. Toen kon ik eindelijk terug naar mijn kamer waar ik mijn mooie dochtertje heb mogen bewonderen en ze eindelijk bij me mocht komen liggen.

Ze is prachtig

Een bevalling die iets anders is verlopen dan gehoopt. Maar uiteraard ben ik niet minder gelukkig dan wanneer het anders was gegaan! Onze dochter is eindelijk hier na al die weken en ze is prachtig. Mijn herstel is goed verlopen. De eerste twee dagen had ik erg moeite met opstaan, zitten en liggen. Maar al snel kon ik mezelf goed redden. En hoewel de bevalling erg zwaar is geweest en iets anders dan gehoopt, sluit ik een tweede zwangerschap zeker niet uit..!

Dit bevallingsverhaal is ingestuurd door Chantal.