Gebroken vliezen en gutsend vruchtwater

Naderend einde

Mijn zwangerschap was eigenlijk niet zo leuk. Vanaf week 22 ben ik halve dagen gaan werken. Rond week 32 ben ik me iets beter gaan voelen, al was ik nog steeds heel moe, en zo tegen 34 weken ging ik met zwangerschapsverlof. Vanaf de 37e week werd het voor mij echt moeilijk. Ons kindje kon nu veilig geboren worden en ik wilde vooral niet meer zwanger zijn.

We hebben bij de verloskundige aangegeven dat het niet meer ging. Eigenlijk wilde ik liever niet ingeleid worden, maar ik wilde nog liever niet meer zwanger zijn.

We maakten een afspraak voor een intake op maandag 27 juni en er zou gekeken worden of ik ingeleid kon worden. Bij je eerste kindje heb je meestal geen ontsluiting voor de 40 weken. Ik had met 39 weken en 5 dagen tot grote verbazing van de arts-assistent toch 1,5 centimeter ontsluiting. Ik was de dag ervoor de slijmprop al verloren, dus voor mij was het geen verrassing.

Ik wilde mijn lichaam de kans geven het zelf af te maken. En als het op de natuurlijke weg kon, vond ik dat toch beter. Mijn man was het helemaal met me eens. Ik zou dan vrijdag 1 juli ingeleid worden.

Ik had dinsdag nog een afspraak bij de verloskundige om alvast gestript te worden. En yes, ruim twee centimeter! De verloskundige dacht niet dat ik 1 juli inleiden zou halen, ze had zo de vliezen kunnen breken.

Witlofschotel

Woensdag 29 juni was de uitgerekende datum. Omdat het de uitgerekende datum was, en de dag van de afspraak voor het inleiden, was ik daar toch wel nerveus door.

Ik belde mijn moeder. Zij adviseerde mij toch de verloskundige te bellen. “Kind jouw pijngrens is zo hoog, straks word je overvallen door 8 centimeter ontsluiting.” Ik wist het niet zo goed, maar ik heb uiteindelijk toch de verloskundige gebeld. Zij verzekerde mij dat ik echt wel goede weeën nodig had en ik moest maar lekker een paracetamol nemen en proberen een paar uur te slapen.

Ik heb een enorm bord witlofschotel met ham gegeten en ik ben, zonder de paracetamol weliswaar, gaan slapen om 13.30 uur. Ik werd wakker tegen 17.30 uur en toen mijn man om 17.45 uur belde dat hij naar huis kwam lag ik nog heerlijk in mijn bed.

Gebroken vliezen

Tegen 18.30 uur was mijn man thuis en begon hij met koken. Ineens dacht ik te moeten plassen en misschien nog wel iets meer. Ik stond op en liep naar het toilet, terwijl ik dacht: Nee hè, ik plas in mijn broek, en roepend “O shit”, realiseerde ik mij dat mijn vliezen braken.

Nachtinstructie

Ik heb de verloskundige gebeld met de mededeling dat mijn vliezen om 18.50 uur waren gebroken en dat ze nog wel van mij zou horen. De verloskundige vroeg of ik vruchtwater op had kunnen vangen en zei dat ze wel even langs zou komen voor de nachtinstructie. Ze was er tegen 19.30 uur en heeft even naar het hartje van de baby geluisterd.

Het kon 24 uur duren voor de weeën op gang kwamen. Als ik langer dan een uur weeën had die langer dan een minuut duurden en om de 2-3 minuten kwamen, moest ik bellen. Als de kleur van het vruchtwater dat ik verloor veranderde, moest ik meteen bellen. Ik had meer kans op een weeënstorm vanwege de gebroken vliezen. Vooral proberen te ontspannen en misschien nog wat te slapen was het advies. Toen ze wegging zei ik nog: “Tot straks”.

Pijnloze bevalling?

Voor ik er erg in had was het 21.30 uur. Ik had een weeëntimer-app gedownload en was daar druk mee in de weer. Ik had eerst weeën van een seconde of 30 en dan zat er een minuut of 4-5 tussen voor de volgende wee kwam. Pijn had ik niet, dus ik vond het wel prima zo. Tegen 21.30 uur duurden de weeën zo’n 40-45 seconden en kwamen ze om de 3 minuten. Overigens nog steeds zonder pijn.

Ik wilde even douchen, ik vond het allemaal spannend en dan kon ik me even ontspannen. Binnen de kortste keren duurden de weeën 50-55-60 seconden, elke twee minuten. Omdat ik nog steeds niet echt pijn had, wilde ik de verloskundige niet direct ‘lastig vallen’. Ik stond al een uur onder de douche en dat werd lastig met mijn bekkeninstabiliteit. Mijn man dacht dat het wel lekker voor me zou zijn als ik even op bed ging liggen, zodat mijn benen en bekken even bij konden komen. Zo gezegd, zo gedaan: om 22.30 uur lag ik op mijn bed.

Dit loopt uit de hand

Nog geen kwartier later heb ik mijn man gevraagd de verloskundige te bellen, omdat dit “weleens gruwelijk uit de hand kon gaan lopen”. Ze moest nu wel op gaan schieten, want ik had, dacht ik, persweeën. Ze was er om 23.15 uur: ”Je hebt 8 à 9 centimeter ontsluiting, dus als je nog naar het ziekenhuis wilt, moeten we nu weg en niet treuzelen.”

We waren tussen 23.30 uur en 23.45 uur in het ziekenhuis. Tot dan toe was alles redelijk pijnloos verlopen. De niet te onderdrukken persdrang vond ik geen probleem, alleen had ik niet verwacht dat het zo heftig zou zijn. Vanaf daar ging het eigenlijk heel snel. De verloskundige vroeg zelfs of ik wilde voelen. “NEE!!” Wilde ik weten hoe ver de baby al geboren was? “NEE!!” Bij de volgende perswee schoot mijn baby er zo’n beetje uit. Uiteindelijk is onze dochter om 00.46 uur geboren.

Heel snel

Vol verbazing dat dit er toch in zat, heb ik naar die baby op mijn buik gekeken. “Wat klein!”, heb ik gedacht. Mijn man stond heel verliefd naar ons te kijken en zijn dochter te bewonderen met tranen in zijn ogen. Na het afnavelen van de baby vroeg de verloskundige of we al gecontroleerd hadden of het een meisje was. De placenta kwam 8 minuten na onze dochter.

Volgens de lezing van de verloskundige heeft de bevalling 2 uur en 46 minuten geduurd. Zij telt vanaf weeën van 1 minuut. Dat moet ongeveer vanaf 22.00 uur zijn geweest. Het persen heeft ongeveer 46 minuten geduurd vanaf de volledige ontsluiting. Het had sneller gekund, maar ik durfde ergens in het proces even niet meer te persen en zo was het ook snel genoeg.

In mijn beleving waren het Amerikaanse film taferelen met gebroken vliezen om mee te beginnen, gutsend vruchtwater en een hoop gegil en geschreeuw. Volgens mijn man viel dat allemaal reuze mee en heb ik het goed gedaan.