Geluk is… de geboorte

Zoals ik het me voorstelde

Rustig beginnen de weeën. Ik steek een kaarsje aan, zet rustgevende muziek op en leg mijn affirmatiekaarten neer. Kalm en ontspannen geniet ik van de HypnoBirthing affirmaties. Jasmijn logeert bij opa en oma, dus daar hoeven we ons niet druk om te maken.

Op ons gemak vertrekken we naar het geboortehuis. Daar staat het grote geboortebad al klaar. Ik stap in het heerlijke warme water. Met rustige muziek in de kamer zak ik steeds dieper in mijn bubbel. Dennis streelt zachtjes mijn armen en rug. Liefdevol en verbonden.

Langzaam voel ik mijn baby naar beneden glijden. In ontspanning komt ons kindje ter wereld. Het warme water zorgt voor een zachte overgang. Rustig leg ik de baby tegen me aan. In onze cocon genieten we van de heerlijke eerste kennismaking met ons nieuwe wondertje.

Zoals het in werkelijkheid ging

Jasmijn logeert al anderhalve week bij opa en oma. Ik heb genoten van de rust en tijd voor mezelf, maar nu beginnen we haar behoorlijk te missen. Bovendien kan het nog steeds een week duren voordat de baby geboren wordt. Nog een paar dagen zijn we met z’n drietjes thuis. Totdat op zaterdagavond de weeën beginnen.

Al weken voel ik de voortekenen van de bevalling, dus deze beginnende weeën neem ik nog niet serieus. Bovendien duurde mijn vorige bevalling 33 uur, dus ik weet dat het nog een tijd kan duren. Als we naar bed gaan, lijken de weeën wel wat sterker te worden. Om 23.15 uur begin ik te timen. Eerst 13 minuten tussen de weeën, dan 8 minuten, dan 6. Dit gaat toch wat sneller dan verwacht. Dan breken mijn vliezen.

Dennis haalt de vriendin op die op Jasmijn zal passen. Ik maak me klaar voor een nacht van weeën opvangen, zoals ik twee jaar geleden deed: kussen en deken op de bank en geboortebal op de grond. De bank kom ik niet eens meer op; de kracht van de weeën neemt snel toe en ik hang de hele tijd over mijn geboortebal. Ik bel de verloskundige en ze komt tegelijk met Dennis en mijn vriendin aan.

Geen plek

Nadat ze mijn ontsluiting controleert, belt ze het geboortehuis. Er is geen plek. Ze belt het ziekenhuis van onze tweede keus. Ook geen plek. Het derde ziekenhuis geeft hetzelfde antwoord, maar nu is de verloskundige volhardender: “Ik zit hier met een vrouw die op het punt van bevallen staat, vier hoog, zonder lift.” We mogen komen als we onze eigen kraamverzorgende meenemen.

Ik weet dat het door de smalle gedraaide trap naar onze woning onveilig is als ik in geval van nood met spoed naar het ziekenhuis zou moeten, maar wat zou ik graag thuis bevallen. Tussen de weeën door loop ik de trappen af en stap naast Dennis in de auto. Elke wee voelt als een enorme golf die mijn kindje verder omlaag duwt.

Bij het ziekenhuis aangekomen, rijdt de verloskundige me in een rolstoel naar de afdeling. In dit ziekenhuis is het helaas niet mogelijk om in een geboortebad te bevallen, maar om de weeën op te vangen hebben ze het ligbad voor me vol laten lopen. De verloskundige ziet mijn persdrang en geeft aan dat we geen tijd meer hebben voor het bad.

Nét op tijd

Ze rijdt me de kamer in en ik klim op bed. Op handen en knieën voelt als een natuurlijke houding. Toch draai ik me om, om mijn kindje zelf te kunnen ontvangen. Nog een keer meegeven met de golf en daar is hij! Zeven minuten na aankomst op de afdeling. En dan sluit de werkelijkheid weer aan bij mijn voorstelling.

In onze cocon genieten we van de heerlijke eerste kennismaking met ons nieuwe wondertje.