Cecilia verloor bij 12 weken zwangerschap haar kindje

Apart gevoel

“Vrijdag 26 november stond ik op met een apart gevoel. Ik voelde me te normaal: niet meer misselijk en geen pijnlijke borsten. Ik hield mezelf voor dat die symptomen een keer moesten verdwijnen omdat ik al twaalf weken zwanger was.

Het was de dag van de 13 wekenecho. Het moment dat mijn man en ik het grote nieuws aan de buitenwereld wilden vertellen, kwam eraan. Tegen de verloskundige zei ik dat ik me anders voelde. Ze besloot gelijk te gaan kijken. Na vier minuten zoeken had ze nog niets gevonden via de buikecho. Waren het mijn darmen die het moeilijk maken, of…?

Verslagen

Toen kwam onze kleine baby in beeld, niet verder gegroeid en zonder hartslag. Levenloos. Het hartje van de baby was gestopt bij ongeveer acht weken en zes dagen, één dag na onze goede echo. Verslagen ging ik zitten.

Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog. Die wenste ons meteen veel sterkte, maar ik begreep eigenlijk niet waarom. Rouwen? Daar dacht ik niet aan. Ik zou mama worden. Mijn hele leven stond in het teken van ons kindje.

De gynaecoloog deed opnieuw de controles. Onze baby lag nog hetzelfde in de baarmoeder. Pijnlijk om dit opnieuw te zien. We kregen drie keuzes: afwachten, een curettage of met medicatie de miskraam opwekken. Ik koos voor het laatste.

Tien vingers en tien tenen

Woensdagmorgen 1 december begon ik met de medicatie. Rond de middag begon ik hevig te bloeden. Meteen verloor ik de vruchtzak. Ik wist dat het mogelijk was dat ik de baby zou kunnen zien.

Op internet las ik over de watermethode, een manier om je overleden kindje goed te kunnen zien. Ik legde het vruchtje in een glas water. Voor even had ik geen enkele gedachte en kon ik de woorden niet meer vinden. In het water kwam onze baby tevoorschijn, met alles erop en eraan. Tien vingers en tien tenen, zijn hoofdje en een mini tongetje.

Ik was verbaasd dat onze baby al zo menselijk was. Hier was ik niet op voorbereid. Ontzettend verdrietig, maar ook bijzonder om het prille leven zo te zien. Ik voelde me moeder geworden. Misschien niet van een volgroeide baby, maar wel van een sterrenkindje.

Afscheid

Mijn moeder, zusje en man waren aanwezig bij de miskraam en stonden naast mij. Hier heb ik veel aan gehad. Ik kon het niet alleen en niemand zou dit ook alleen moeten meemaken.

Ook bij hen was de verbazing en het verdriet groot. Hoe kon het al zo menselijk zijn? We hebben samen de baby bewonderd en tegelijk begon het afscheid. Nu was het echt klaar, de zwangerschap was voorbij. Maar eigenlijk was het niet klaar.

In de rouw

Door een vastzittende placenta en het houden van het hCG-hormoon volgden veel ziekenhuisbezoeken. Uiteindelijk kwam dit allemaal wel goed. Maar de begeleiding bij het mentale herstel was moeilijker. De aandacht die er is voor de psychische kant laat te wensen over. Het is zelf onderzoeken en ontdekken. Geen specialist die je helpt bij het verdriet of die je ondersteunt bij het afsluiten op een manier die bij jou past.

Wij zouden ouders worden. Onze levens hadden zich al aangepast op de komst van onze baby. Dat was in één keer weg, zo uit het niets. Natuurlijk hield ik in mijn achterhoofd dat het fout zou kunnen gaan, maar dit veranderde het verdriet niet.